Psikiyatri dünyasının en nadir ve en ilginç bozukluklarından biri olan Cotard Sendromu, hastaların kendilerinin öldüğüne, var olmadığına, iç organlarının çürüdüğüne veya kanlarının olmadığına dair derin bir sanrısal inanç geliştirmesiyle karakterizedir. Bu yazıda, "Yürüyen Ölü Sendromu" olarak da bilinen bu gizemli durumu mercek altına alıyoruz.
Sendrom, ismini 1880'de bu durumu ilk kez sistematik olarak tanımlayan Fransız nörolog Dr. Jules Cotard'dan alır. Dr. Cotard, "délire des négations" (inkâr sanrısı) adını verdiği bu durumu, bir hastasının belirli organlarının olmadığına, öldüğüne ve bu nedenle yemek yemeye ihtiyacı bulunmadığına inanması üzerine tanımlamıştır.
Cotard Sendromu tek başına bir tanı değil, altta yatan başka bir psikiyatrik veya nörolojik durumun bir semptomudur. Belirtiler şiddetine göre değişiklik gösterebilir:
Cotard Sendromu'nun kesin nedeni tam olarak bilinmemekle birlikte, genellikle şu durumlarla ilişkilendirilir:
Cotard Sendromu, DSM-5 veya ICD-11'de ayrı bir tanı olarak geçmez. Altta yatan hastalığın bir belirtisi olarak değerlendirilir. Tedavi, bu altta yatan nedene yöneliktir:
Sendrom, "yürüyen ölü" metaforu nedeniyle popüler kültürde sıklıkla referans alınır. Filmlerde ve dizilerde (örneğin American Horror Story gibi) benzer temalar işlenmiş, ancak çoğu zaman durum dramatize edilerek gerçek klinik tablodan uzaklaşılmıştır.
Cotard Sendromu, insan zihninin ne kadar karmaşık ve kırılgan olabileceğini gösteren çarpıcı bir örnektir. Sadece bir "tuhaf sendrom" olmanın ötesinde, ciddi bir psikiyatrik acil duruma işaret edebilir ve mutlaka uzman müdahalesi gerektirir. Neyse ki, doğru tanı ve modern tedavi yöntemleri ile bu sendromdan mustarip bireylerde önemli iyileşmeler sağlanabilmektedir.
