İkinci Meşrutiyet, Osmanlı İmparatorluğu'nda 23 Temmuz 1908'de ilan edilen ve anayasal yönetime geri dönüşü sağlayan tarihi bir süreçtir. Bu dönem, 1878'de askıya alınan Birinci Meşrutiyet'in yeniden canlandırılması olarak kabul edilir.
II. Abdülhamid'in mutlakıyetçi yönetimine karşı, İttihat ve Terakki Cemiyeti öncülüğünde gelişen muhalefet hareketi, 1908'de Makedonya'da başlayan ayaklanmalarla güç kazandı. "Hürriyet" talepleri yaygınlaşınca padişah, 24 Temmuz 1908'de Kanun-ı Esasi'yi yeniden yürürlüğe koymak zorunda kaldı.
Meşrutiyet rejimine karşı gerici bir ayaklanma olarak tarihe geçti. Hareket Ordusu tarafından bastırıldı ve II. Abdülhamid tahttan indirildi.
Osmanlı'nın iç karışıklıklarından yararlanan Avusturya-Macaristan, Bosna-Hersek'i ilhak etti; Bulgaristan bağımsızlığını ilan etti.
İkinci Meşrutiyet, Osmanlı İmparatorluğu'nun son döneminde demokratikleşme ve anayasal yönetim mücadelesinin en önemli aşamalarından biridir. Bu dönem, hem siyasi özgürlüklerin genişlemesi hem de imparatorluğun dağılma sürecinin hızlanması açısından çelişkili bir miras bırakmıştır.