Mani, Türk halk edebiyatının en yaygın ve sevilen nazım biçimlerinden biridir. Anonim halk edebiyatı ürünü olan maniler, genellikle 7'li hece ölçüsüyle söylenen, dört dizeden oluşan ve kendine özgü kafiye düzeni bulunan kısa şiirlerdir.
Örnek 1 (Aşk):
Bahçelerde gül gerek
Güllere bülbül gerek
Senin gibi güzele
Bencileyin kul gerek
Örnek 2 (Hasret):
Dağlarda kar kalmadı
Gözlerde fer kalmadı
Yar sana mektup yazdım
Cevap yazmak haram mı
Maniler, Türk kültüründe yüzyıllardır yaşayan bir gelenektir. Özellikle düğünlerde, bayramlarda, asker uğurlamalarında ve çeşitli törenlerde söylenir. Halkın duygu, düşünce ve yaşam tarzını yansıtan maniler, aynı zamanda toplumsal eleştirileri de içerebilir. Kısa ve öz anlatımlarıyla akılda kalıcı olan maniler, Türk sözlü edebiyatının canlı bir parçası olmaya devam etmektedir.
Mani geleneği, günümüzde de varlığını sürdürmekte, özellikle Anadolu'nun birçok yöresinde mani söyleme geleneği yaşatılmaktadır.