John B. Carroll'ın 1963'te ortaya attığı Okulda Öğrenme Modeli, öğrenme sürecini etkileyen temel faktörleri sistematik bir şekilde açıklayan klasik bir eğitim teorisidir. Bu model, öğrencinin okulda ne kadar öğrenebileceğini belirleyen beş temel değişken üzerine kuruludur ve özellikle "yetenek" ile "sebat" kavramlarının dinamik ilişkisine vurgu yapar.
Carroll'ın modelinin merkezinde basit ama güçlü bir formül yer alır: Öğrenme Düzeyi = f( Harcanan Zaman / İhtiyaç Duyulan Zaman ). Yani bir öğrenci, bir konuyu öğrenmek için ne kadar zaman harcadığı ile o konuyu öğrenmek için ne kadar zamana ihtiyaç duyduğu arasındaki ilişkiye bağlı olarak öğrenir.
Bu, bir öğrencinin belirli bir konuyu veya beceriyi öğrenmek için ihtiyaç duyduğu zaman miktarını belirler. Yüksek yeteneğe sahip bir öğrenci, aynı konuyu daha düşük yeteneğe sahip bir akranından daha kısa sürede öğrenir. Carroll'a göre yetenek, öğrenme hızından başka bir şey değildir.
Öğretmenin konuyu ne kadar açık ve anlaşılır bir şekilde sunduğu, öğrencinin öğrenmek için ihtiyaç duyduğu zamanı doğrudan etkiler. Etkili öğretim, öğrenme için gerekli olan süreyi kısaltır.
Öğrencinin, öğretmenin kullandığı dili ve öğretim yöntemlerini anlama kapasitesidir. Bu, öğrencinin genel zihinsel yeteneği ve dil becerileri ile ilişkilidir.
Bir öğrencinin öğrenme görevi üzerinde çalışmaya istekli olduğu sürenin uzunluğudur. Bu, motivasyon, azim ve çalışma disiplini ile doğrudan bağlantılıdır. Sebat, öğrencinin fiilen harcadığı zamanı temsil eder.
Öğrenme için ayrılan toplam süredir. Bu, müfredat, ders programı ve öğretmenin konuya ayırdığı süre tarafından belirlenir.
Modelin en çarpıcı yanı, yetenek ve sebat arasındaki ilişkiyi açıklamasıdır:
Sonuç olarak, Carroll'ın Okulda Öğrenme Modeli, başarıyı sadece doğuştan gelen yeteneğe bağlamak yerine, azim, kaliteli öğretim ve yeterli zaman gibi değiştirilebilir faktörlere dikkat çeker. Bu model, "Herkes öğrenebilir, sadece bazıları için daha fazla zaman ve çaba gerekir" felsefesinin somut bir temsilidir.
