Şafiilik, İslam dininin Sünni mezheplerinden biridir ve kurucusu İmam Şafii (767-820) olarak kabul edilir. İmam Şafii'nin tam adı Ebū ʿAbdillâh Muḥammed bin İdrîs eş-Şâfiʿî'dir. Bu mezhep, özellikle Mısır, Doğu Afrika, Endonezya, Malezya, Filistin, Ürdün, Lübnan, Suriye, Yemen ve Türkiye'nin doğu bölgelerinde yaygın olarak takip edilmektedir.
İmam Şafii, 767 yılında Gazze'de doğmuş ve 820 yılında Kahire'de vefat etmiştir. Küçük yaşta Kur'an'ı ezberlemiş, Arap dili ve edebiyatında derin bilgi sahibi olmuştur. Mekke'de Süfyan bin Uyeyne, Medine'de İmam Malik gibi dönemin önemli alimlerinden dersler almıştır. İmam Şafii, hem hadis hem de fıkıh ilimlerinde uzmanlaşmış ve kendine özgü bir fıkıh metodolojisi geliştirmiştir.
Şafiilik mezhebi tarih boyunca özellikle şu bölgelerde yayılmıştır:
Günümüzde Şafiilik, Sünni dünyanın dört büyük mezhebinden biri olarak varlığını sürdürmektedir. Özellikle Endonezya ve Malezya gibi dünyanın en kalabalık Müslüman nüfusuna sahip ülkelerinde resmi mezhep statüsündedir. Modern dönemde Şafiilik, diğer mezheplerle etkileşim içinde olmuş ve çağdaş fıkhi meselelere çözümler üretmeye devam etmektedir.
Şafiilik, Hanefilik, Malikilik ve Hanbelilik ile birlikte Sünni dünyanın dört büyük fıkıh mezhebinden biridir. Diğer mezheplerle temel inanç konularında ortak paydaya sahip olmakla birlikte, bazı fıkhi detaylarda farklılıklar bulunmaktadır. İmam Şafii, hem hadis hem de re'y ekolünün sentezini yaparak orta yolcu bir metodoloji geliştirmiştir.
Şafiilik mezhebi, İslam hukuk tarihinde önemli bir yere sahip olup, günümüzde de milyonlarca Müslüman tarafından takip edilmekte ve İslami ilimlerin gelişimine katkı sağlamaya devam etmektedir.
