Sesin algılanmasında iki temel kavram olan ses yüksekliği ve ses şiddeti genellikle birbiriyle karıştırılır. Oysa bu iki kavram fiziksel olarak farklı özellikleri ifade eder ve aralarında matematiksel bir ilişki bulunur.
Ses şiddeti, ses dalgalarının taşıdığı enerji miktarını ifade eden fiziksel bir büyüklüktür. Birimi desibel (dB)'dir ve sesin gücünü ölçer. Ses şiddeti ne kadar yüksekse, ses o kadar "gür" duyulur.
Ses yüksekliği ise sesin tiz veya pes olmasını belirleyen özelliktir. Fiziksel olarak sesin frekansıyla doğrudan ilişkilidir. Birimi Hertz (Hz)'dir. Frekans ne kadar yüksekse, ses o kadar tiz (ince) duyulur.
Ses yüksekliği ve şiddeti arasındaki matematiksel ilişki Weber-Fechner Yasası ile açıklanır. Bu yasa, insan duyularının uyaran şiddetindeki değişikliklere logaritmik olarak tepki verdiğini belirtir.
Ses yüksekliği algısı (\(L\)) ile ses şiddeti (\(I\)) arasındaki ilişki şu formülle ifade edilir:
\[ L = k \cdot \log_{10}\left(\frac{I}{I_0}\right) \]
Burada:
Piyanoda aynı tuşa farklı şiddetlerde bastığınızda:
Aynı notayı çalsanız bile (frekans sabit), şiddet arttıkça ses daha "yüksek" algılanır.
Aynı şiddette çalınan farklı enstrümanlar:
Şiddet aynı olsa da frekans farkı nedeniyle yükseklik algısı değişir.
Ses yüksekliği ve şiddeti birbiriyle yakından ilişkili olsa da farklı fiziksel büyüklüklerdir. Weber-Fechner yasası ve logaritmik ilişki, bu iki kavram arasındaki bağlantıyı matematiksel olarak açıklar. Bu bilgi, ses mühendisliğinden psikoakustiğe kadar birçok alanda pratik uygulamalara sahiptir.