Cümlede yüklemin bulunduğu yere göre cümleler dört gruba ayrılır. Bu gruplar, cümlenin anlamını ve vurgusunu doğrudan etkiler.
Yüklemi sonda olan cümlelere kurallı cümle denir. Türkçenin temel cümle yapısı özne + tümleç + yüklem şeklinde olduğu için bu tür cümleler en yaygın kullanılanlardır.
Bu cümlelerde vurgu genellikle yüklemden bir önceki ögededir. İlk örnekte "kitap", ikinci örnekte "aralıksız" sözcükleri vurguludur.
Yüklemi sonda olmayan cümlelere devrik cümle denir. Yüklem cümlenin başında veya ortasında bulunabilir. Bu tür cümleler daha çok şiir dilinde, günlük konuşmalarda ve vurguyu artırmak için kullanılır.
Devrik cümlelerde asıl vurgu yüklem üzerindedir. Bu, duygu ve heyecanı daha güçlü bir şekilde ifade etmeyi sağlar.
Yüklemi söylenmemiş olan, ancak cümlenin anlamından çıkarılabilen cümlelere eksiltili cümle denir. Bu cümlelerde yüklem düşmüştür, yani yazılı veya sözlü olarak belirtilmemiştir.
Eksiltili cümleler, konuşma dilinde sıkça karşımıza çıkar ve anlatımı daha kısa ve etkili kılar.
Bu tür cümlelerde, cümlenin akışı bir açıklama veya vurgu eklemek için ara sözle kesilir. Ara söz, iki virgül veya iki kısa çizgi arasında bulunur. Yüklem genellikle cümlenin sonundadır, ancak ara söz yüzünden yüklemin yeri değişmiş gibi görünebilir.
Bu cümleler teknik olarak kurallı cümle sayılır, çünkü ara söz ana cümle yapısının dışında bir açıklamadır.