Hıyanet-i Vataniye Kanunu, Türkiye Büyük Millet Meclisi tarafından 29 Nisan 1920'de kabul edilen ve Milli Mücadele döneminde vatanın bölünmez bütünlüğüne karşı ihanet suçlarını tanımlayan önemli bir yasal düzenlemedir.
Kurtuluş Savaşı'nın en kritik döneminde, Ankara'da yeni kurulan TBMM'nin otoritesini güçlendirmek ve iç tehditlere karşı önlem almak amacıyla çıkarılmıştır. İsyan hareketleri, işgal güçleriyle işbirliği yapan gruplar ve Meclis'e karşı muhalefetin kontrol altına alınması hedeflenmiştir.
Kanun, İstiklal Mahkemeleri tarafından uygulanmıştır. Özellikle:
Hıyanet-i Vataniye Kanunu, Türk devrim sürecinin olağanüstü koşullarında ortaya çıkmış bir "olağanüstü dönem yasası"dır. Yeni Türk devletinin kuruluş aşamasında:
Cumhuriyet'in ilanından sonra, 1925'te Takrir-i Sükun Kanunu ile birlikte uygulanmış, daha sonra Türk Ceza Kanunu'nun kabulüyle birlikte yürürlükten kalkmıştır. Ancak etkileri ve tarihsel mirası Türk siyasi tarihinin önemli bir parçası olarak kalmıştır.
Özetle: Hıyanet-i Vataniye Kanunu, Türkiye'nin kuruluş döneminin olağanüstü şartlarında ortaya çıkmış, milli iradeyi korumayı hedefleyen ve dönemin siyasi-askeri gerekliliklerini yansıtan temel bir yasal belgedir.