Semavi dinlerin tarihinde, peygamberlere indirilen kutsal kitaplar büyük bir öneme sahiptir. Hz. İsa'ya (as) indirilen kutsal kitap, İncil'dir. "İncil" kelimesi, köken olarak Grekçe "euangelion" (iyi haber, müjde) kelimesinden gelir. Arapçaya da "Encîl" olarak geçmiştir. İslam inancına göre İncil, Allah tarafından Hz. İsa'ya vahyedilmiş orijinal ve tahrif edilmemiş bir kitaptı. Ancak zaman içinde bu ilahi metin, insan eliyle değişikliğe uğramış, bugün Hristiyanlıkta farklı versiyonları bulunan Matta, Markos, Luka ve Yuhanna gibi müjdeler (Gospels) ve mektuplardan oluşan bir külliyata dönüşmüştür.
İki din de İncil'in kutsallığı konusunda hemfikir olsa da, metnin mahiyeti ve korunmuşluğu noktasında önemli farklılıklar vardır.
Orijinal vahiy olarak İncil'in temel mesajı, tevhid (Allah'ın birliği) ve insanlara doğru yolu göstermekti. Hz. İsa, kendinden önceki peygamberlerin (Hz. Musa gibi) şeriatını bazı noktalarda hafifleterek teyit etmiş ve insanları ahlak, merhamet ve içtenliğe davet etmiştir. Günümüz Hristiyanlığındaki Yeni Ahit metinleri ise genel olarak şu bölümlerden oluşur:
Hz. İsa'ya indirilen kitap olan İncil, hem İslam hem de Hristiyanlık için kutsal ve saygı duyulan bir referanstır. Bu saygı, iki din arasında bir diyalog ve ortak nokta oluşturur. Ancak, metnin tarihsel süreçte geçirdiği değişim ve farklı teolojik yorumlar, her iki dinin İncil'e bakışını şekillendirmiştir. İslam, orijinal vahyin mesajını Kur'an ışığında onaylarken, Hristiyanlık bugünkü Yeni Ahit metinlerini nihai ve bağlayıcı ilahi söz olarak kabul eder. Bu anlayış, her iki inancın da peygamberler ve kutsal kitaplar silsilesine olan saygısının bir yansımasıdır.
