Osmanlı tarihindeki önemli dönüm noktalarından biri olan Sened-i İttifak, 1808 yılında, II. Mahmut döneminde imzalanmıştır. Bu belge, Osmanlı merkezi otoritesi ile ayanlar (taşradaki yerel güçler) arasında karşılıklı hak ve yükümlülükleri belirleyen bir tür anayasal nitelikteki ilk sözleşme olarak kabul edilir.
II. Mahmut tahta geçtiğinde, merkezi otorite oldukça zayıflamış, ayanlar taşrada büyük güç elde etmişti. Padişah, Rusçuk Ayanı Alemdar Mustafa Paşa'nın desteğiyle tahtını güçlendirmek ve ülke genelinde asayişi sağlamak amacıyla bu ayanlarla bir uzlaşma yoluna gitti. Sened-i İttifak, İstanbul'da toplanan önde gelen ayanlarla devlet adamları arasında müzakere edilerek 7 Ekim 1808'de kabul edildi.
Sened-i İttifak, Osmanlı Devleti'nde “anayasal monarşi” ve “hukuk devleti” fikirlerinin ilk somut adımı olarak değerlendirilir. Magna Carta'ya benzetilen bu belge, padişahın yetkilerinin sınırsız olmadığını, devlet yönetiminde hukuk kurallarının ve mutabakata dayalı bir sistemin gerekliliğini ortaya koymuştur. II. Mahmut döneminin en önemli siyasi gelişmelerinden biri olarak, Tanzimat Fermanı'na giden yolu hazırlayan bir kilometre taşıdır.
Sened-i İttifak, 1808 yılında II. Mahmut'un tahtta olduğu dönemde imzalanmış, merkezi yönetim ile yerel güçler arasında bir uzlaşma metnidir. Uygulanamasa da, Osmanlı siyasi düşüncesinde modernleşme ve anayasalcılık hareketlerinin erken bir işareti olarak tarihteki yerini almıştır.
