Bir kimyasal tepkimede açığa çıkan veya soğurulan ısı miktarı olan tepkime ısısı (ΔH), sabit bir değer değildir. Belirli faktörlere bağlı olarak değişiklik gösterir. Bu ders notunda, tepkime ısısını etkileyen temel faktörleri inceleyeceğiz.
Tepkime ısısı, sabit basınç altında ölçüldüğünde entalpi değişimi (ΔH) olarak ifade edilir. Ekzotermik tepkimelerde ΔH < 0, endotermik tepkimelerde ise ΔH > 0'dır.
Örnek: \( C_{(k)} + O_{2(g)} \rightarrow CO_{2(g)} \) \( \Delta H = -393.5 \, \text{kJ/mol} \)
Bir maddenin katı, sıvı, gaz hali veya farklı kristal yapıları (allotropileri), tepkime ısısını doğrudan etkiler. Çünkü her halin enerji içeriği farklıdır.
Tepkime ısısı (ΔH), ekstensif (miktara bağlı) bir özelliktir. Tepkimeye giren madde miktarı ile doğru orantılıdır.
Entalpi, sıcaklığa bağlı bir fonksiyondur. Bir tepkimenin ΔH değeri, farklı sıcaklıklarda farklı ölçülebilir. Benzer şekilde, gazların katıldığı tepkimelerde basınç da dolaylı olarak etkileyebilir.
Bir tepkime birden fazla basamakta gerçekleşebilir. Hess Yasası'na göre, tepkime ısısı başlangıç ve bitiş durumlarına bağlıdır, izlenen yola bağlı değildir. Ancak, toplam ısı, ara basamakların ısılarının toplamına eşittir.
Bu, ΔH'ın durum fonksiyonu olduğunu gösterir.
Çözeltilerde gerçekleşen tepkimelerde, derişim ve çözücünün cinsi önemlidir. Seyreltik veya derişik asit-baz tepkimelerinin nötrleşme ısıları farklı olabilir.
Tepkime ısısı (ΔH), tepkimenin denklemine, maddelerin fiziksel hallerine ve ölçüm koşullarına sıkı sıkıya bağlıdır. Bu nedenle kimyasal denklemler yazılırken maddelerin halleri mutlaka belirtilmeli ve ΔH değerleri hangi koşullarda ölçüldüyse ona göre yorumlanmalıdır. Tepkime ısısı hesaplamalarının temelini, bu bağımlılık faktörleri oluşturur.