Arrhenius asit baz tanımı, İsveçli kimyager Svante Arrhenius tarafından 1884 yılında geliştirilmiş ve kimyada asit-baz tepkimelerini tanımlamak için kullanılan ilk modern teoridir. Bu teori, maddelerin suda çözündüklerinde verdikleri iyonlara dayanarak asit ve bazları tanımlar.
Arrhenius'a göre asit, sulu çözeltisinde hidrojen iyonu (H⁺) veren maddedir.
Arrhenius'a göre baz, sulu çözeltisinde hidroksit iyonu (OH⁻) veren maddedir.
Arrhenius teorisine göre asit ve baz tepkimeleri, H⁺ ve OH⁻ iyonlarının birleşerek su oluşturması şeklinde gerçekleşir:
H⁺ + OH⁻ → H₂O
Bu tepkimeye nötralleşme tepkimesi denir ve sonucunda tuz ve su oluşur.
HCl + NaOH → NaCl + H₂O
Burada hidroklorik asit (HCl) ve sodyum hidroksit (NaOH) tepkimeye girerek sodyum klorür (NaCl) ve su (H₂O) oluşturur.
Arrhenius teorisi, daha sonra geliştirilen Brønsted-Lowry ve Lewis asit-baz teorilerinin temelini oluşturmuştur. Günümüzde Arrhenius tanımı hala temel kimya eğitiminde önemli bir yer tutmakta ve asit-baz kavramlarının anlaşılmasına katkı sağlamaktadır.
Arrhenius'un bu çalışması, 1903 yılında kendisine Nobel Kimya Ödülü kazandırmıştır.