Bedel-i nakdi, Osmanlı İmparatorluğu döneminde uygulanan askerlik sisteminde yer alan bir terimdir. Kelime anlamı olarak "nakit bedel" veya "parasal karşılık" demektir.
Osmanlı'da belirli şartları taşıyan ve askere alınması gereken kişiler, bazı durumlarda askerlik hizmetini bizzat yapmak yerine, devlete bir miktar para ödeyerek bu yükümlülükten kurtulabiliyordu. İşte bu ödenen paraya bedel-i nakdi adı verilirdi.
Sistemin temel mantığı şuydu:
Bu uygulamadan herkes yararlanamazdı. Genellikle belirli bir maddi güce sahip olan kişiler için bir seçenekti. Başlıca yararlanan gruplar şunlardı:
Bedel-i nakdi uygulaması, özellikle 19. yüzyılda, Tanzimat Dönemi'nde yaygınlaşmıştır. 1846 yılında çıkarılan bir kanunla daha sistemli bir hale getirilmiştir. Bu sistem, devletin savaş dönemlerinde ek gelir elde etmesini sağlarken, aynı zamanda varlıklı kesimin askerlikten muaf olmasına yol açtığı için zamanla toplumsal adaletsizliğe neden olmuş ve eleştirilere hedef olmuştur.
Özetle, bedel-i nakdi, Osmanlı'nın son dönemlerinde, askerlik hizmetinin parasal bir karşılıkla telafi edilebildiği mali ve idari bir uygulamadır.